ပြေးခြင်းဆိုင်ရာ အကြံဉာဏ်များ- ပြေးနေစဉ်အတွင်း သင့်အသက်ရှုကို ချိန်ညှိရန် မှန်ကန်သောနည်းလမ်း

အပြေးကျွမ်းကျင်မှုနှင့် ကြိုတင်ကာကွယ်မှုများသည် မကြာခဏ လျစ်လျူရှုထားသော ပြဿနာများဖြစ်ပြီး အဆိုပါပြဿနာများကို အာရုံစိုက်မှု ပျက်ကွက်ပါက အားကစားဆိုင်ရာ ထိခိုက်မှုများ ဖြစ်စေနိုင်သည်။ပြေးနေသည့် အသက်ရှုနည်းစနစ်အချို့ကို ကျွမ်းကျင်ပိုင်နိုင်စွာ လေ့ကျင့်ခြင်းက သင့်အား ပြေးနေစဉ်တွင် သက်တောင့်သက်သာ ခံစားရစေရန် ကူညီပေးနိုင်ပါသည်။

1. ပါးစပ်နဲ့ နှာခေါင်းကို တပြိုင်တည်း အသက်ရှူသွင်းပါ။
လူတွေက စပြီး ပြေးတဲ့အခါ၊ သူတို့က နှေးကွေးပြီး သွေးပူတဲ့ အဆင့်မှာပဲ ရှိတယ်။ဒီအချိန်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အောက်ဆီဂျင် လိုအပ်ချက်က ကြီးမားပြီး နှာခေါင်းကနေ အသက်ရှုလို့ ရပါတယ်။ပြေးတဲ့အကွာအဝေးက ပိုရှည်လာပြီး အရှိန်က ပိုမြန်လာတာနဲ့အမျှ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အောက်ဆီဂျင်လိုအပ်မှုက အရမ်းတိုးလာမယ်။ဒီအချိန်မှာ နှာခေါင်းကနေ အသက်ရှုတာက အောက်ဆီဂျင် ထောက်ပံ့မှု လိုအပ်ချက်ကို မဖြည့်ဆည်းနိုင်တော့ဘူး။နှာခေါင်းကနေ အသက်ရှုလိုက်ရင် အသက်ရှူလမ်းကြောင်း ကြွက်သားတွေ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်လွယ်ပါတယ်။ထို့ကြောင့် အောက်ဆီဂျင်ထောက်ပံ့မှုနှင့် အသက်ရှူလမ်းကြောင်းဆိုင်ရာ ကြွက်သားများ တင်းမာမှုကို သက်သာစေရန် ပါးစပ်နှင့် နှာခေါင်းတို့ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန် လိုအပ်ပါသည်။
ဆောင်းရာသီတွင် ပါးစပ်မှတစ်ဆင့် အသက်ရှုနည်းသည် အလွန်ထူးခြားသည်။ယေဘူယျအားဖြင့် ပြောရလျှင် ပါးစပ်ကို အနည်းငယ်ဖွင့်ထားသင့်ပြီး လျှာဖျားကို အာခေါင်အပေါ် ဖိထားသင့်ပြီး အေးသောလေကို လျှာဖျားနှစ်ဖက်စလုံးမှ ပါးစပ်ထဲသို့ ရှူသွင်းသင့်သည်၊ အေးသောလေကို ပူနွေးစေပြီး ချောင်းဆိုးခြင်းနှင့် မသက်မသာဖြစ်စေနိုင်သော လေပြွန်ကို တိုက်ရိုက်ရှူရှိုက်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ပါ။ရှူထုတ်လိုက်သည်နှင့် သင့်လျှာဖျားကို အာခေါင်မှ လွှတ်ထုတ်ပြီး လေပူများကို သင့်ပါးစပ်မှ ချောမွေ့စွာ လွတ်မြောက်စေပါသည်။နွေရာသီမှာ ဒါက မလိုအပ်ပါဘူး။ဒါပေမယ့် လမ်းတွေ ဒါမှမဟုတ် လေအရည်အသွေးညံ့တဲ့ တခြားနေရာတွေမှာ ပြေးတဲ့အခါလည်း ဒီနည်းပညာကို သုံးနိုင်ပါတယ်။

2. ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှုကို သက်သာစေရန် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှုပါ။
10-20 မိနစ်လောက် ပြေးတဲ့အခါ လူတော်တော်များများက မပြေးနိုင်တော့ဘူး၊ ရင်ဘတ်တင်းကျပ်တာ၊ မောပန်းတာ၊ ခြေထောက်နဲ့ ခြေဖဝါးတွေ အားနည်းလာပြီး အရမ်းရပ်ချင်ကြတယ်။ဒါက အစွန်းရောက်တယ်။ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီမှာ ရပ်လိုက်ရင်တော့ ကောင်းမွန်တဲ့ လေ့ကျင့်ခန်း အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ရရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူး။အမှန်မှာ၊ ဝါးလုံးများ ပေါ်ထွက်ရခြင်းမှာ အဓိကအားဖြင့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် တည်ငြိမ်ခြင်းမှ အရှိန်မြင့်ရွေ့လျားမှုသို့ ကူးပြောင်းရာတွင် လိုက်လျောညီထွေရှိရန် လိုအပ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ဤလုပ်ငန်းစဉ်သည် အသက်ရှုလမ်းကြောင်းစနစ်၊ မော်တာစနစ်နှင့် သွေးလည်ပတ်မှုစနစ်တို့၏ ထိန်းညှိမှုလုပ်ငန်းစဉ်လည်းဖြစ်သည်။အသက်ရှုခြင်းကို တက်ကြွစွာ ချိန်ညှိခြင်းသည် လူတစ်ဦးအား အစွန်းဖျားကို လျင်မြန်စွာ ကျော်ဖြတ်နိုင်ပြီး လှုပ်ရှားမှုကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရန် ကူညီပေးနိုင်သည်။အလွန်အမင်းဖြစ်ပေါ်သောအခါ၊ အရှိန်နှေးသင့်သည်၊ အသက်ရှုကိုပိုမိုနက်ရှိုင်းစေသင့်သည်၊ အောက်ဆီဂျင်နှင့်ကာဗွန်ဒိုင်အောက်ဆိုဒ်ကို alveoli တွင်အပြည့်အဝလဲလှယ်သင့်သည်၊ လဲလှယ်ဧရိယာကိုတိုးမြှင့်သင့်သည်။မသက်မသာ သက်သာလာတဲ့အခါ အသက်ရှူနှုန်းကို တိုးပြီး အရှိန်မြှင့်သင့်ပါတယ်။
နာရီဝက်ကနေ မိနစ် ၄၀ လောက်ကြာအောင်ထားပါ။လေ့ကျင့်ခန်းလူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် ဒုတိယမြောက်ဝင်ရိုးစွန်းကို တွေ့ကြုံရနိုင်သည်။အားကစားသမားများအတွက်၊ ဤအချိန်တွင် လေ့ကျင့်ခန်းပြင်းထန်မှုနှင့် အသက်ရှူနှုန်းကို ချိန်ညှိရန် လိုအပ်ပါသည်။သာမန်လူများအတွက်၊ ဤအချိန်တွင် လေ့ကျင့်ခန်းကို ရပ်ပြီး အနားယူရန် အကြံပြုထားသည်။

3. အရှိန်မြှင့်ရန် ကူညီရန် အသက်ရှူချိန်ညှိပါ။
အပြေးလေ့ကျင့်ခန်းတွင် ပိုမိုကောင်းမွန်သော အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ရလိုပါက ပြေးခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကို အရှိန်မြှင့်ရန် လိုအပ်ပါသည်။အရှိန်မြှင့်တဲ့အခါ လူတွေက ပိုပင်ပန်းတယ်လို့ ခံစားရပြီး တချို့လူတွေက သွားတွေ အံကြိတ်ပြီး ပေါင်တွေကိုတောင် အတင်းလုပ်ကြတယ်။ဒီနည်းလမ်းက မမှန်ပါဘူး။ပြေးခြင်းအရှိန်သည် သင်၏အသက်ရှူခြင်းကို ချိန်ညှိခြင်းဖြင့် စတင်သင့်သည်၊ အများအားဖြင့် ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်း၊ အသက်ရှူတစ်ခု၊ ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်း၊အရှိန်မြှင့်သောအခါ၊ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပါ၊ အသက်ရှုချိန်ကို ရှည်စေကာ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အရှိန်နှုန်းကို တိုးကာ၊ အဆင့်သုံးဆင့်၊ အသက်ရှုလမ်းကြောင်းတစ်ခု၊ ခြေလှမ်းသုံးလှမ်း၊ တစ်ကြိမ် အသက်ရှူသွင်းလိုက်၊ အကြိမ်ရေကို ပြောင်းလဲခြင်းဖြင့် အရှိန်ကို တိုးမြှင့်လိုက်ပါ။
ထို့အပြင်၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကြံ့ခိုင်မှုအားနည်းသူများသည် အရှိန်မြှင့်သည့်အခါ အဆင့်ငယ်များဖြင့် စတင်သင့်သည်။အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ပြေးခြင်းသည် လူ့စက်၏ ပရိုဂရမ် လုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။မျက်စိစုံမှိတ်ပြီး မဆင်မခြင် ရမ်းကားတာ မဟုတ်ပါဘူး။အသက်ရှုခြင်းကို ချိန်ညှိခြင်းဖြင့် ပြေးချိန်သည် ပိုရှည်နိုင်သည်။လေ့ကျင့်ခန်းအကျိုးသက်ရောက်မှုက ပိုသိသာပါတယ်။